Jak i co?!…Hashimoto! Cz. I – moja historia

Otóż moja historia z tym Japończykiem trwa już dość długo a przynajmniej tak mi się wydaje. Teraz jak zaczynam układać sobie swoje zdrowotne puzzle to pojawia się coraz bardziej spójny obraz całości. Ale zacznijmy od początku…czyli może od okresu dzieciństwa! Uprzedzam, będzie to dość długi post chociaż postaram się zawrzeć tylko najważniejsze wątki związane z moją chorobą. Piszę to, po to aby pokazać jak może wyglądać życie osoby chorej i jak ignorowanie niektórych, z pozoru błahych objawów, może doprowadzić do rozwoju poważnej choroby. Post jest jak najbardziej subiektywny, nie ma w nim żadnych definicji, wiedzy medycznej ani wyników badań. Mam w planie wpis na temat Hashimoto, który będzie się opierał na tekstach źródłowych i wynikach badań, pojawi się on w kolejnych częściach opowieści o tej chorobie.

Odkąd pamiętam byłam niejadkiem, często bolał mnie brzuch, zdarzało mi się wymiotować w najmniej oczekiwanych momentach (np. w przedszkolu przy naleśnikach, w podstawówce na lekcjach) ale jakoś nikt się tym nie przejmował. Wszyscy mówili, że musiałam coś „zjeść co mi zaszkodziło” i tyle. W latach 80-tych i 90-tych w Polsce, nikt nawet nie myślał o alergiach pokarmowych i u mnie ta kwestia została zaniedbana ewidentnie. Moi rodzice nie przyłożyli się aby zbadać tę sprawę dogłębnie – oczywiście nie jest to zarzut do moich rodziców – chcę zwrócić uwagę na to aby mieć oczy szeroko otwarte gdy z dzieckiem coś się dzieje i to się powtarza co jakiś czas. To taka mała dygresja ale do rzeczy!

Gdy poszłam do liceum zauważyłam, że mam dość duży problem ze skupieniem się w trakcie lekcji, podczas nauki w domu zasypiałam przy podręcznikach lub wszystko mnie strasznie rozpraszało. Miałam zawsze suchą skórę, zaparcia (niestety muszę też o tym napisać), było mi zimno, ciągle miałam katar taki spływający do gardła, 1-2 razy w roku chorowałam na anginę i/lub grypę, przeszłam też mononukleozę, poza za tym zawsze bardzo ciężko było mi wstawać rano z łóżka – ciągle się spóźniałam na lekcje (przepraszam moją Panią od polskiego!).

Na studiach zaczęłam się interesować zdrowym odżywianiem i powoli instynktownie zmieniać swoją dietę. Na początku zaczęłam wykluczać cukier i śmieciowe jedzenie (chipsy, batoniki, fast foody). Nie jadłam nigdy jakiś ogromnych ilości takiego jedzenia bo w moim domu zawsze przykładano wagę do jakości jedzenia, ale mniej więcej dwa razy w tygodniu zdarzało mi się zjeść kebaba/pizze czy coś podobnego. W tym czasie też, oprócz wyżej wymienionych przypadłości, zaczęły się pojawiać różne inne dziwne dolegliwości: kołatania serca, problemy ze snem, okropna nerwowość – drażliwość, wahania nastrojów, problemy z cerą – duże, bolące, ropne pryszcze na linii żuchwy (na początku myślałam, że to od kosmetyków, jednak gdy odstawiłam wszystkie i przestałam się malować, one nie znikały a wręcz przeciwnie, pojawiały się następne). Chodziłam do lekarzy ale nikt mi nie pomógł, nawet nikt z nich nie zlecił mi badania hormonów tarczycy! Teraz już wiem, że od tego powinni zacząć…

Przełom nastąpił po paru latach gdy zaszłam w ciążę i trafiłam do bardzo dobrej Pani ginekolog położnik. Co miesiąc miałam wykonywaną ogromną baterię badań (na NFZ) i na jednym z pierwszych wyników badań wyszło, że jest to Hashimoto. Niestety nie miałam już tyle szczęścia z endokrynologiem, który powiedział mi, że „na tą chorobę się nie umiera i nie mam się czym martwić”. Przynajmniej zdiagnozowano co mi jest i mogłam sobie przeszukać internet aby dowiedzieć się skąd u mnie te wszystkie anomalie zdrowotne.

Całą ciążę przeszłam bardzo lekko, świetnie się czułam miałam mnóstwo energii pomimo, że nie brałam leków na tarczycę, ona w tym okresie miała jakieś ciążowe turbo doładowanie i wyniki badań były super. Koszmar zaczął się w trzecim miesiącu po porodzie. Zaczęły mi wypadać garściami włosy, miałam stany depresyjne, męczliwość a zarazem nerwowość. Dodatkowo zjedzenie każdego posiłku kończyło się przeraźliwym bólem głowy a obok mnie była mała istotka, która strasznie mnie potrzebowała. A ja nie mogłam się nią cieszyć bo moje zdrowie było w fatalnym stanie. Nieco sytuacja się poprawiła gdy zaczęłam przyjmować letrox jednak nadal czułam się źle, lekarze znowu nie mogli mi pomóc i pozostał mi jedynie internet.

Wtedy na początku postanowiłam przejść na dietę bezglutenową i bezmleczną, powoli i małymi krokami. I o ile rezygnacja z produktów mlecznych nie była dla mnie problemem to już z glutenem było dużo gorzej. Dla wszystkich zainteresowanych dlaczego tak się dzieje polecam książkę „Dieta bez pszenicy” Williama Davisa. Nie było łatwo, krew pot i łzy. Jednak udało się i teraz mija już 2,5 roku bez glutenu:) ! Potwierdza się stare przysłowie, że „dla chcącego nic trudnego”.

Z biegiem czasu, z ilością przeczytanych książek i prześledzonych blogów podejmowałam różne interwencje poprawiające moje zdrowie (protokół autoimmunologiczny, detox cukrowy, program naprawy swoich jelit, odpowiednia suplementacja) i z każdym następnym krokiem było coraz lepiej. Jednak nie byłam do końca zadowolona ze swojego samopoczucia – cały czas byłam rozdrażniona, nerwowa, miałam „mgłę umysłową”, zapominałam wątki w rozmowie a szczytem było zapomnienie pinu do telefonu. Swoją drogą nie wiem czy kiedyś mieliście coś takiego ale jest to straszne… Rozładował mi się telefon więc go podłączyłam do ładowarki, włączyłam. Wyświetla się prośba o podanie pinu a ja gapię się w ekran i dziura… Czarna, po prostu najczarniejsza na świecie dziura… No nie wiem, po prostu nie wiem jaki jest mój pin a przecież tysiąc razu go wpisywałam! Co się dzieję?! O co w ogóle chodzi! Gdzie jest mój pin?! I w tym momencie pomyślałam sobie, że to chyba tak się czują ludzie chorzy na Alzheimera. Mówię Wam straszne uczucie, wprost przerażające! W końcu wytężyłam mój umysł i znalazłam ten pin ale to doświadczenie było okropne. Ale wracając do złego samopoczucia i innych dolegliwości to cały czas czułam się jakoś tak źle, mało co mnie cieszyło i nie wiedziałam dlaczego tak jest. Przecież wykonałam tak ogromna prace nad sobą i swoim życiem – trwało to 2 lata! W końcu przełom nastąpił gdy przeszłam z Letroxu na NDT (Natural Desiccated Thyroid) i teraz widzę ogromną różnicę, po prostu czuję się jak zdrowa osoba. Wszystkie te dolegliwości ustąpiły, jakbym przebudziła się ze snu a raczej z koszmaru.W moim przypadku do „pełni szczęścia” brakowało właśnie tego jednego elementu.

Bardzo ważne jest holistyczne podejście do siebie, swojego zdrowia– bez tego nie ma szans na wyzdrowienie. Po tym wszystkim widzę, że być może gdybym wyeliminowała dużo wcześniej gluten ze swojej diety, być może ta choroba by się nie rozwinęła. Tak! Obarczam gluten o rozwój mojego Hashimoto bo ewidentnie w dzieciństwie i przez całe moje życie mi on szkodził!

Jeżeli czujemy się źle, musimy szukać przyczyny i nie poddawać się w tych poszukiwaniach!

Mam nadzieję, że ten post komuś z Was pomoże, może ktoś z Was ma podobne objawy a może już macie zdiagnozowane Hashimoto i chcielibyście się dowiedzieć czegoś więcej na jego temat. Zapraszam do śledzenia mojego bloga bo w kolejnych częściach o Hashimoto będą się pojawiały informacje medyczne, definicje, wyniki badań, linki do stron, które ja czytałam i z których czerpię swoją wiedzę na ten temat.

Miłego dnia dla wszystkich! 🙂